Skip to Content

آرشیو

مفهوم Register یا ثبات در پردازنده

مفهوم Register یا ثبات در پردازنده

مفهوم Register یا ثبات در پردازنده

همانطور که دستورالعمل ها و به طور کلی برنامه ها بایستی در حافظه RAM سیستم بارگذاری شوند، تا ما بتوانیم از آنها استفاده کنیم، Register ها یا ثبات های حافظه پردازنده نیز از این قاعده مستثنی نیستند. بدین معنی که پردازنده کامپیوتر برای اینکه بتواند، پردازش های خود را روی دستورالعمل ها انجام دهد، بایستی در یک مکانی آن کار ها را انجام دهد. و آن مکان ها جایی نیست جز، Register یا ثبات های حافظه پردازنده یا CPU سیستم. Register ها یا ثبات های حافظه پردازنده یک کامپیوتر، برای ذخیره و انتقال داده ها، و دستورالعمل ها با سرعت بسیار بالا مورد استفاده قرار میگیرد.

همانطور که میدانید CPU کامیپوتر، قطع به یقین یکی از مهم ترین و پیچیده ترین اجزاء یک کامپیوتر محسوب میشود، و طبیعتاََ یک سخت افزار تک منظوره و یک بعدی نیست، و وظایف متعددی بر عهده دارد. از این رو Register در پردازنده دارای انواع مختلفی است که هر کدام به نوبه خود در امر هندل و پردازش کردن دستورالعمل ها، برای CPU بسیار مهم و اجتناب ناپذیر است. همانطور که احتمالاََ حدس میزنید، حافظه های Register پردازنده از سریعترین حافظه های یک کامپیوتر به شمار میرود. (حتی سریعتر از حافظه کش L1 پردازنده)، زیرا CPU برای انجام پردازش های خود، بر روی دستورالعمل ها، دستورالعمل ها را در حافظه Register ذخیره میکند و سپس روی آنها پردازش را انجام میدهد. Register های پردازنده به طور کلی 3 وظیفه به نام های: Decode ،Fetch و Execute را در امر پردازش دستورات بر عهده دارد که در زیر به توضیح هر کدام میپردازیم.

1- Fetch یا واکشی داده ها : عملیات Fetch عبارتست از: گرفتن دستورالعمل هایی که توسط کاربر به کامپیوتر داده میشود، و همچنین واکشی یا Fetch کردن دستورالعمل ها توسط Register ها، از حافظه RAM سیستم، به منظور انجام پردازش روی دستورالعمل ها.

2- Decode یا کدگشائی دستورالعمل ها : عملیات Decoding دستورالعمل ها بدین منظور است که، دستورالعمل ها به Command ها یا دستورات ترجمه شوند تا توسط واحد ALU قابل اجرا باشند. واحدی که بر عملیات Decoding دستورالعمل ها نظارت دارد واحد CU یا همان واحد کنترل در CPU میباشد.

3- Execute یا اجرای دستورات : همانطور که گفتیم دستورات به وسیله واحد ALU پردازنده انجام میشود. بعد از اجرا نمودن دستورات توسط واحد منطقی ALU، نتیجه در حافظه RAM سیستم ذخیره میشود، تا بتوانیم از نتیجه دستورات مان استفاده کنیم.

معماری CPU

معماری CPU

همانطور که گفتیم Register ها دارای انواع و اقسام مختلفی هستند که هر کدام وظیفه خاص خود را بر عهده دارد. در زیر به معرفی هر کدام از Register ها میپردازیم.

Memory Address Register یا MAR

این Register همانطور که از نامش نیز پیداست، آدرس های حافظه از داده ها و دستورالعمل ها را در خود نگه میدارد. این Register برای دسترسی به داده ها و دستورالعمل ها، از حافظه RAM در طی اجرا شدن دستورالعمل ها مورد استفاده قرار میگیرد. فرض کنید CPU میخواهد برخی از داده ها را در حافظه RAM ذخیره کند و یا بر عکس، میخواهد داده هایی را از حافظه RAM فراخوانی کند CPU در این گونه مواقع می آید و آدرس های داده هایی که در حافظه RAM بایستی قرار بگیرد را در رجیستر MAR به صورت موقت ذخیره میکند. زیرا اگر این گونه نبود CPU نمیدانست که دستورالعمل ها در کدام مکان از حافظه RAM بایستی ذخیره شوند. پس اگر منطقی به این قضیه فکر کنیم وجود رجیستری به نام MAR الزامی است.

Program Counter یا PC

رجیستر Program Counter یا به اختصار PC، رجیستری است که به آن Instruction Pointer یا IP نیز میگویند. به این رجیستر گاهاََ Instruction Address Register نیز گفته میشود. این رجیستر مسیر آدرس حافظه دستورالعملی که بعد از تمام شدن پردازش دستورالعمل فعلی بایستی مورد پردازش قرار بگیرد را در خود ذخیره میکند. به عبارت دیگر این Register تا زمانیکه پردازش روی دستورالعمل فعلی به اتمام نرسیده است آدرس حافظه دستورالعمل بعدی را در خود نگه میدارد.

Accumulator Register یا AC

این Register برای ذخیره سازی نتایج دستوراتی که توسط واحد ALU پردازنده سیستم انجام شده است مورد استفاده قرار میگیرد. هنگامی که CPU دستورات را مورد پردازش قرار داد و تمام شد نتیجه دستورات در رجیستر AC به صورت موقت ذخیره میگردد. به Accumulator Register در اصطلاح فنی AX نیز میگویند.

Memory Data Register یا MDR

این Register یکی از مهم ترین رجیستر های CPU است رجیستر MDR، رجیستر واحد CU، از پردازنده میباشد و شامل اطلاعاتی است که باید در حافظه RAM سیستم یا سایر حافظه ها ذخیره شود، همچنین این رجیستر میتواند شامل داده هایی باشد که با عملیات Fetch یا واکشی داده ها از یک دستگاه ذخیره سازی بدست آمده باشد. رجیستر، MDR همانند بافر عمل میکند و شامل کپی اطلاعاتی است، که از حافظه RAM طی عملیات Fetch به این رجیستر منتقل شده است تا توسط CPU مورد پردازش قرار گیرد. توجه کنید که MDR شامل اطلاعاتی است که هنوز توسط دیکدر های پردازنده Decode نشده اند.

رجیستر MDR شامل اطلاعاتی مانند، آدرس هایی از حافظه است که در حافظه RAM نوشته یا خوانده شده اند. به عنوان مثال برای واکشی داده هایی از سلول 123 ( به باینری )، ما مقدار 123 (به باینری)، را در رجیستر MAR بارگزاری میکنیم و عملیات Fetch را انجام میدهیم. وقتی عملیات Fetch تمام شد یک کپی از داده های سلول 123 در رجیستر MDR بایستی نوشته شود. یا به عنوان مثال دیگر، برای ذخیره سازی مقدار 98 ( به باینری )، در سلول 4 در حافظه بایستی آدرس داده های ذخیره شده در سلول 4 حافظه RAM را در رجیستر MAR بارگزاری کنیم و داده های این سلول را در رجیستر MDR ، و سپس عملیات ذخیره سازی را انجام دهیم. وقتی عملیات Fetch به انجام رسید، محتویات سلول 4 حافظه RAM با مقدار 98 پر خواهد شد. رجیستر MDR یک رجیستر دو طرفه است، به این معنی که داده ها از حافظه Fetch یا واکشی میشوند و در رجیستر MDR ذخیره میشود، که در حقیقت در یک جهت در این رجیستر نوشته شده است. زمانیکه دستورالعملی میخواهد نوشته شود بایستی داده ها در رجیستر MDR نوشته شوند و سپس در حافظه RAM ذخیره شوند.

Index Register

این رجیستر در پردازنده اعداد یا مقادیری را در خود نگه داری می کند که میتواند، از بخشی از آدرس یک دستورالعمل کم یا به آن اضافه شود تا به یک آدرس مؤثر و کارامد تبدیل شود. به Index Register اغلب Base Register نیز گفته میشود. Index Register در پردازنده کامپیوتر رجیستری است، که برای تغییر دادن آدرس های عملوند در طول اجرای یک برنامه مورد استفاده قرار میگیرد. به Index Register در اصطلاح فنی BX نیز میگویند.

Memory Buffer Register یا MBR

این Register محتویات داده، یا دستورالعمل هایی که از حافظه خوانده، یا روی آن نوشته میشوند را در خود نگهداری میکند. به عبارت دیگر این رجیستر برای ذخیره سازی داده ها یا دستورالعمل هایی که از حافظه فراخوانی شده یا روی آن بارگذاری میشوند، مورد استفاده قرار میگیرد. رجیستر MBR همان رجیستر MDR است و تفاوتی با هم ندارند.

Data Register

این رجیستر برای ذخیره سازی موقتی داده هایی که از دستگاه های ذخیره سازی خوانده یا نوشته میشوند مورد استفاده قرار میگیرد. به Data Register در اصطلاح فنی DX نیز میگویند.

ادامه مطلب

سرور HP Proliant DL380 G7

سرور HP Proliant DL380 G7

تا چند سال پیش وقتی در بسیاری از سازمان‌ها صحبت از پیاده‌ سازی یک شبکه به میان می‌آمد، اولین تصوری که در ذهن مدیران شکل می‌گرفت، نیاز به کیس‌های بزرگ با قطعات متداول و آشنای یک سیستم دسکتاپ بود، البته به‌عنوان یک اقدام پیشگیرانه عملکرد و قدرت این سیستم باید بالاتر از دسکتاپ‌های عادی سازمان بوده و حافظه بالاتری نیز داشته باشد. همین دیدگاه باعث می‌شد که عملیات اطلاعاتی در اکثر این سازمان‌ها به یک فرآیند شکننده تبدیل شود که با کوچک‌ترین مشکلی به وضعیت غیرعملیاتی فرو می‌رفت.

با این‌حال خوشبختانه به نظر می‌رسد که دیدگاه مذکور به تدریج در حال محو شدن است و امروزه بسیاری از مدیران در سازمان‌های حساس به این نتیجه رسیده‌اند که برای تداوم بی‌نقص عملیات خود به یک زیربنای قابل اعتماد نیاز دارند. واقعیت این است که طراحی و ساخت سرور به‌عنوان یک شاخه کاملا حرفه‌ای در دنیای IT شناخته می‌شود و آماده‌سازی این سیستم‌ها به هیچ‌وجه صرفا به مونتاژ یک سیستم با چند قطعه متداول محدود نمی‌شود. در واقع ترکیب کلی این سیستم‌ها به دفعات و با روش‌های مختلف مورد آزمایش قرار می‌گیرد تا هماهنگی تمام اجزای آن‌ها با یکدیگر تضمین شود. از سوی دیگر، در آماده‌سازی این سرورها از قطعاتی استفاده می‌شود که تقریبا در هیچ حوزه دیگری کاربرد ندارند. برای مثال کنترلرهای RAID مورد استفاده در این سیستم‌ها از چنان عملکرد و البته قیمت بالایی برخوردارند که بهره‌گیری از آن‌ها در یک سیستم دسکتاپ تنها به معنای اتلاف پول کاربران خواهد بود. از سوی دیگر، این سرورها از قابلیت‌های مدیریتی پیشرفته‌ای برخوردارند که به هیچ‌وجه در یک سیستم دسکتاپ مدرن قابل دسترسی نخواهد بود. تمام این عوامل در کنار پایداری و کیفیت بالای سیستم‌های مذکور باعث می‌شوند که این سرورهای استاندارد به شالوده اجتناب ناپذیر هر شبکه حساسی تبدیل شوند. در این مقاله شما را با نمونه‌ای از این محصولات آشنا خواهیم کرد.

Proliant یک نام تجاری برای کامپیوترهای سرور است که در ابتدا توسط شرکت کامپک توسعه یافته و روانه بازار شدند. پس از آن که HP شرکت کامپک را خریداری کرد، به توسعه و عرضه این خانواده از سرورها تحت عنوان HP Proliant ادامه داد. سیستم‌های Proliant در حوزه تعداد واحدهای فروخته شده و درآمدی که نصیب شرکت HP کرده‌اند، پیشتاز بازار سرورهای x86 به‌شمار می‌آیند. این سرورها به چهار خط اصلی از محصولات تقسیم می‌شوند: ML، DL، BL و SL. تفاوت اصلی این سری‌ها به شکل‌ساخت آن‌ها مربوط می‌شود. سری Proliant ML از سرورهای مبتنی بر کیس‌های تاور با ظرفیت توسعه داخلی دیسک‌ها و اتصالات تشکیل شده است. سری DL، سرورهای نصب شونده در رک (Rack Mount) چند منظوره را در بر می‌گیرد. سری BL نیز شامل سرورهای تیغه‌ای (Blade)است که در داخل BladeSystem شرکت HP قرار می‌گیرند. در نهایت سری SL از سرورهای متراکم نصب شونده در رک برای محیط‌های با مقیاس‌های بزرگ تشکیل شده است.

سرورهای Proliant در عین حال از نظر پیکربندی پردازنده‌ها نیز به چند گروه تقسیم می‌شوند. سری‌های 100، 200، 300 و 400 از سیستم‌هایی با یک یا دو سوکت پردازنده تشکیل شده‌اند. سری‌های 500 و 600 شامل سیستم‌هایی با چهار سوکت پردازنده هستند. در نهایت، سیستم‌هایی که هشت سوکت پردازنده دارند نیز در سری 700 قرار می‌گیرند. البته سری جدید 900 که به این مجموعه اضافه شده است نیز دارای هشت سوکت پردازنده می‌باشد و حداکثر از 80 هسته پردازشی و 4 ترابایت حافظه RAM پشتیبانی می‌کند. توجه داشته باشید سیستم‌هایی که شماره مدل آن‌ها به صفر ختم می‌شود از پردازنده‌های اینتل استفاده می‌کنند، از سوی دیگر اگر سرور مورد نظر مبتنی بر پردازنده‌های AMD باشد شماره مدل آن به پنج ختم خواهد شد.

سرورهای Proliant شرکت HP در نسل‌های مختلفی ارایه شده‌اند. آخرین نسل از این سرورها یعنی G8 (نسل هشتم) روز 13 فوریه سال جاری میلادی معرفی شد. با این‌حال هنوز برای بررسی و مطالعه این نسل از سرورهای خانواده مذکور بسیار زود است.

از سوی دیگر، نسل هفتم این سرورها یعنی G7 در حال حاضر به‌عنوان پیشتاز بازار در گروه خود محسوب می‌شود. در این مقاله به بررسی یکی از سرورهای G7 سری DL خواهیم پرداخت که در سال 2011 عنوان پرفروش‌ترین محصول رده خود را به‌دست آورده است. مدلی که در این مقاله به معرفی آن خواهیم پرداخت، Proliant DL380 G7 نام دارد. همان‌طور که قبلا توضیح دادیم، این سرور از نوع نصب شونده در رک است. سری Proliant DL380 همیشه در بین محبوب‌ترین سرورهای چندمنظوره قرار داشته‌اند. از نسل پنجم به بعد، این سرورها بیش از پیش مورد توجه قرار گرفتند و HP با بهره‌گیری از فناوری سطح بالای خود امکانات متنوعی را در آن‌ها پیاده‌سازی کرده است.

نسل هفتم سرورهای DL380 از نظر سخت‌افزاری شباهت زیادی به نسل ششم آن دارد. در واقع شما می‌توانید مدل‌های تقریبا مشابهی از این دو نسل را پیدا کنید. نسل ششم این سرورها بلافاصله پس از معرفی پردازنده‌های زیون سری 5500/5600 اینتل با هسته Nehalem یعنی اواسط سال 2009 معرفی شد. از سوی دیگر، معرفی نسل هفتم بیش از یک سال بعد یعنی با عرضه پردازنده‌های زیون مبتنی بر هسته Westmere هم‌زمان بود که حداکثر حاوی 6 هسته پردازشی بودند. با توجه به این واقعیت که پردازنده‌های زیون سطح بالای سری 5600 از فناوری HyperThreading پشتیبانی می‌کنند، هر یک از این پردازنده‌ها قادر به اداره 12 رشته پردازشی خواهند بود. به این ترتیب هر سرور DL380 با دو پردازنده از این خانواده در مجموع دارای 12 هسته فیزیکی خواهد بود و می‌تواند در هر لحظه تا 24 رشته پردازشی را اداره نماید.

سرور HP Proliant DL380 G7

DL380 از نظر ابعاد در خانواده خود تحت عنوان یک سرور دو واحدی (2U) شناخته می‌شود، به عبارت دیگر این سرور از نظر ارتفاع در یک رک دو واحد را اشغال خواهد کرد. اگر بخواهیم به قابلیت‌های پیکربندی این سرور اشاره کنیم، باید بگوییم که سرور مذکور یک مدل با دو سوکت پردازنده است که می‌تواند پردازنده‌هایی با 2 تا 6 هسته پردازشی را در هر سوکت خود پشتیبانی کند. این سرور همچنین به 18 اسلات حافظه مجهز است. به عبارت دیگر هر سوکت پردازنده 9 اسلات حافظه را در یک پیکربندی سه‌کاناله (سه اسلات برای هر کانال) در اختیار خواهد داشت. شما می‌توانید از ماژول‌های حافظه PC3-10600R RDIMM DDR3 (Registered DIMM) یا ماژول‌های PC3-10600E UDIMM DDR3(Unregistered) در این اسلات‌ها استفاده کنید. در نهایت این سرور قادر است حداکثر از 384 گیگابایت حافظه پشتیبانی کند. برای افزایش امکانات سیستم، شما 6 اسلات توسعه PCI Express را در اختیار خواهید داشت. این سرور به‌طور استاندارد از 8 هارددیسک پشتیبانی می‌کند، اما با یک محفظه درایو ثانویه که بایستی آن را به‌طور انتخابی و جداگانه تهیه کنید، حداکثر قادر به پشتیبانی از 16 درایو SFF SAS/SATA خواهد بود. برای دستیابی به عملکرد رقابتی ساختار ذخیره‌سازی، HP در این سرور خود از کنترلر مجتمع Smart Array P410i بهره گرفته است. برای آن‌که ارتباط سرور با دنیای خارج را فراموش نکرده باشیم نیز باید بگوییم که DL380 G7 به دو کنترلر شبکه 1GbE NC382i مجهز است که هر یک دو درگاه اترنت گیگابیتی را پشتیبانی می‌کنند. به این ترتیب شما روی این سرور چهار درگاه اترنت گیگابیتی را در اختیار دارید.

DL380 G7 از دو منبع تغذیه برای تامین افزونگی پشتیبانی می‌کند. پردازنده‌ها در بخش میانی مادربرد سیستم تعبیه شده‌اند و اسلات‌های حافظه در طرفین آن‌ها قرار گرفته‌اند. این سرور برای به‌جریان انداختن هوای کافی به منظور خنک کردن پردازنده‌ها و ماژول‌های حافظه خود حداکثر از 6 فن 40×60×60 میلی‌متری در یک ردیف استفاده می‌کند. تعویض این فن‌ها به آسانی انجام می‌شود و بدون هیچ لرزشی کار می‌کنند.همان‌طور که قبلا نیز اشاره کردیم، تفاوت نسل هفتم سرورهای DL380 با نسل قبلی آن‌ها به پردازنده‌های ارایه شده با آن‌ها مربوط می‌شود. با این‌حال یک تفاوت مهم دیگر نیز در بین این سرورها وجود دارد. نسل هفتم سرورهای مذکور به همراه نسخه سوم نرم‌افزار مدیریت از راه دور پیشرفته HP یعنی iLO 3 Integrated Lights-Out ارایه می‌شود.

در قسمت جلویی بدنه سرور، شما می‌توانید یک درایو اپتیکال DVD-RW، دو ستون چهارتایی از هارد‌دیسک‌ها که به‌صورت افقی نصب می‌شوند، کلیدهای پاور و ریست، UID (چراغی که به کاربران امکان می‌دهد تشخیص دهند روی کدام‌یک از سرورهای یک رک مشغول کار هستند)، دو درگاه USB، پنل نمایشگر وضعیت فعالیت اجزای مختلف سرور (درگاه‌های اترنت، منابع تغذیه، سطح دما و تغذیه، ماژول‌های حافظه، پردازنده‌ها و فن‌های دستگاه) و یک خروجی VGA برای اتصال نمایشگر را مشاهده کنید. در این بخش همچنین برچسبی تعبیه شده که اطلاعات مربوط به استفاده از نرم‌افزار مدیریت از راه دور iLO روی آن قرار گرفته است.

در قسمت پشت بدنه، شما دو درگاه PS/2، دو درگاه USB، چهار درگاه اترنت گیگابیتی، یک درگاه اترنت پنجم برای نظارت iLO 3، یک خروجی VGA، یک درگاه RS-232، چراغ UID و محفظه‌های در نظر گرفته شده برای دو منبع تغذیه و شش کارت توسعه را مشاهده کنید.

همان‌طور که قبلا نیز اشاره کردیم، شما می‌توانید تعداد هارد‌دیسک‌های این سرور را به 16 عدد افزایش دهید، اما برای انجام این کار باید دریچه سمت راست قسمت جلویی کیس و درایو اپتیکال آن را جدا کرده و سپس یک محفظه مخصوص را برای نصب 8 درایو اضافی به سرور اضافه کنید.علاقه‌مندان به مجازی‌سازی نیز قابلیت‌های مطلوبی را در این سرور به‌دست خواهند آورد زیرا DL380 G7 به یک درگاه USB و اسلات کارت حافظه SD داخلی مجهز است که به آن امکان می‌دهد از یک Hypervisor توکار بوت شود.

در مجموع می‌توان گفت سرورهای Proliant DL380 G7 همه امکانات و مشخصات لازم برای صدرنشینی بر کلاس خود در این بازار را در اختیار دارند. آزمایش‌های مختلفی که روی این سرورها انجام شده‌اند نشان می‌دهند که سیستم‌های مذکور عملکرد خنک و کم‌مصرفی را ارایه می‌کنند.

این سرورهای چندمنظوره به آسانی می‌توانند نیازهای متنوع هر محیطی با حداکثر 80 کلاینت را برآورده نمایند. به همین دلیل مجموعه گسترده‌ای از شرکت‌ها و سازمان‌ها می‌توانند این گزینه را در بالای فهرست گزینه‌های خود قرار دهند.

هیچ تردیدی نیست که DL380 G7 با در نظر گرفتن بالاترین ملزومات برای یک سرور چندمنظوره طراحی شده و یک پایه استوار برای شبکه شما به‌ شمار می‌آید، در حالی‌که به شما امکان می‌دهد از آخرین فناوری پردازنده‌های زیون اینتل به همراه قابلیت‌های مدیریت از راه دور شرکت HP به‌آسانی بهره‌گیری نمایید.

برای خرید و قیمت گیری کلیه سرور های HP با ما تماس بگیرید.

شماره تماس: 88884268

ادامه مطلب

قابلیت ECC

قابلیت ECC

قابلیت ECC چیست؟

ECC نوعی از حافظه‌های ذخیره داده در کامپیوتر و سرور است که می‌تواند انواع مختلفی از خرابی داده‌ها را تشخیص داده و رفع کند، در واقع روشی برای پیدا و اصلاح کردن خطاها در زمان انتقال اطلاعات در انواع DIMM هاست. این نوع حافظه‌ها بیشتر در جاهایی استفاده می‌شوند که تحت هیچ شرایطی نباید داده‌ها آسیب ببینند، از جمله رایانه‌هایی که برای پردازش‌های علمی و مالی مورد استفاده قرار می‌گیرند.

در این نوع حافظه‌ها تک‌تک بیت‌ها از خطر دستکاری شدن و تغییریافتن در امان هستند و داده‌هایی که از هر کلمه خوانده می‌شود، همیشه با داده‌هایی که در آن کلمه نوشته شده‌اند یکسان هستند، حتی اگر یکی یا تعدادی از بیت‌های ذخیره‌شده، تغییر حالت داده باشند. بسیاری از حافظه‌های غیر ECC توانایی تشخیص خطا را ندارند، هرچند که برخی از انواع حافظه‌های غیر ECC با استفاده از بیت پاریتی توانایی کشف خطا را دارند، اما نمی‌توانند آن را اصلاح کنند.

حافظه های دارای قابلیت ECC به  ECC Memoryو حافظه های بدون این قابلیت به Non-ECC Memory مشهور هستند.

با توجه به پایداری بسیار زیاد سیستم های کنونی معمولاً استفاده از حافظه های Non-ECC به دلیل سرعت بیشتر و قیمت مناسب‌تر توصیه می‌شود، مگر در موارد خاص مانند محاسبات بسیار دقیق علمی، محاسبات اقتصادی، سرورها و ..

انواع رم ها

رم های UNBuffered یا UDIMM، مصرف برق کمی دارند و بر روی سیستم‌هایی که دارای DIMM کمی هستند و پاور ضعیف دارند مناسب است البته ظرفیت این نوع رم ها کم است و از سیستم ECC پشتیبانی می‌کند و با عبارت E بر روی رم‌ها قابل تشخیص هستند.
رم های Registered یا RDIMM ظرفیت بالاتری دارند و با عبارت R نمایش داده می شود و از سیستم‎های Address Parity پشتیبانی می‌کند.

ECC چیست؟

 

ادامه مطلب